Os cantís ancestrais.

Aínda que non o pareza un dos cantís máis altos de europa encóntranse máis cerca de nós do que pensamos. Sitúanse na costa da Serra da Capelada e van dende a Punta Candieira, Cedeira (a das diapositivas), e culminan no Cabo Ortegal, Cariño. Tamém son famosos porque as rochas que os forman son as máis antigas da península e son motivo de estudo por numerosos xeólogos de todo o mundo. Estaban pegadas a Canadá nun pasado moi lonxano e se formaron fai 1.160 millóns de anos polo que solo hai 4 lugares no mundo que son tan ou máis antigos.

A sensación ó estar alí é increible, sentarse a observar as vistas impresionantes, e non escoitar nada máis que as olas chocando contra eses cantiles ancestrais. Os cabalos pastando por en medio dos toxos e das rochas, tranquilos e felices. Entón eu sentado nunha rocha imaxinome ós dinosaurios pastando neste lugar como o fan os cabalos hoxe en día. Aos celtas facendo algún rito, que ninguén sabe todavía a quen veneraban, nas rochas porque este lugar ten maxia, unha maxia que ao chegaren e ver todo aquilo impregna o teu corpo dun mundo enteiro de sensacións indescriptibles.

Sin duda, un dos lugares máis bonitos e relaxantes que visitei na miña vida, aínda que podería ser moito máis fermoso se en vez de tantos eucaliptos oubese árbores autóctonas.

Praia de Campelo (Valdoviño), unha das grandes maravillas naturales galegas.

O Feísmo en San Cosme de Barreiros (Lugo)

Onte como cada primeiros de mes fun visitar ós meus avós á parroquia de San Miguel de Reinante. Alí meu pai e eu decidimos ir de paseo a un alto, dende o cal pódese contemplar a costa dende Burela ata Tapia de Casariego. Mentres caminabamos íamos conversando sobre como era o pobo nos 90's cando viviamos alí. Contoume que todo empezou cando a xente comprou fincas onde había gando, a facer os seus chalets sen urbanizar e logo facía a pista para chegar á súa finca. Os constructores saltábanse á toreira as leis de costas e cun plano facían todas as vivendas. Aínda por enriba as autoridades municipais e autónomas facían a vista gorda. Aquilo xa non parecía o que meu pai vira dende pequeno, verdes pastos co seu gando. Coa entrada do novo século chegou o "bum" do ladrillo, de pequenas empresas e casas pasouse a grandes constructoras cos seus enormes guindastres e grandes edificacións, pero seguese sen respetar as leis urbanísticas, construindo ó lado de vivendas de hai cincocentos anos cos seus propios escudos señoriais e preciosas casas indianas. Chegou o goberno do tripartito sacando novas leis o que fixo paralizar as obras. Así durante un ano no que o alcalde xunto co de Foz deciden saltarse esas leis e seguir coas construcións. Ata o día de hoxe onde temos mezclado antigas vivendas cos novos inmobles.
Isto é un claro exemplo da "arquitectura" Feísta que se caracteriza por ter un alto nivel de mediocridade e por degradar o entorno onde se encontra. Este fenómeno dáse en todo o territorio galego, pero o máis polémico é o do concello de San Cosme de Barreiros e o de Foz (o que comentei). Que foi denunciado por corrupción urbanística pero que ó volver o PP ó poder, os alcaldes quedaron libres de delitos e volvéronse a dar permisos de obra coma antes, sen un plan de urbanismo. Isto nos leva a seguinte conclusión: ¿De onde vaise sacar tanta auga para tanta edificio? Se ali o único que hai son regatos case sen auga. ¿Por que non se fixo un alcantarillado por onde sacar as augas fecais e unha depuradora (que aínda non existe)? ¿Quen vai comprar esas vivendas coa crise do ladrillo? Os constructores só pensaban en chear o bolsillo co beneplácito dos concellos e da Xunta.

Presentación

Moi boas a todos, son Dorindo Pérez Fernández e este é o meu blog para Xeografía e Historia de Galicia.