Da fama mundial ao olvido.

José Manuel Rey de Viana (Ourense, 1923/ A Coruña,1995) formouse xunto a grandes nomes da danza moderna. Perfecionou a súa técnica clásica e estudiou as danzas folclóricas mundiais na súa estancia en Alemaña. Cando volve a Galiza na década dos 50 decide xunto a súa muller, Victoria Canedo, tamén maestra de baile, proponse exaltar e dignificar os bailes tradicionais galegos como principal obxectivo da súa carreira. Entón percorre toda Galiza recuperando as danzas, lendas, tradicións e as indumentarias propias de cada zona, para logo proxectalo ás súas coreografías.
O Ballet Galego Rey de Viana creao no 1949. Pero ata 1955 en Coruña non realizan ningunha actuación, naquela actuación representéronse danzas das montañas e da costa que se mesturaban coa visión de danza de José Manuel, isto acabaría sendo a marca da casa do BGRV. Con esa actuación comenzan unha xira por toda Galiza.
No 1959 o Instituto da Cultura Hispánica de Madrid mandalles unha invitación para que participen no Festival de Danza Hispanoamericana que celebrouse na Praza de Toros de Cáceres e reciben o primeiro premio da Cidade de Cáceres do Festival de Danza Hispanoamericana. 
Nas seguintes dúas décadas, o conxunto alcanza o seu maior esplendor actuando por toda Europa (Londres, Venecia, París..) e América (Chile, Uruguay, Arxentina, NY..), e recibe numerosos premios nacionais e internacionais como o galardón o mellor conxunto extranxeiro nos Festivais Internacionais de Bruselas, o Festival Céltico de Quimper en Francia otorgalles o tiítulo do primeiro ballet folclórico da historia no ano 1969, a Medalla de Ouro da Feria Mundial de Nova Iork en 1964 na que actuaron durante tres meses no pabillón de España e tendo moito éxito, Medalla de Ouro no Festival Milenario de Luxemburgo, no ano 1966 Jose Manuel Rey de Viana recibe o Pedron de Ouro e no 1994 a medalla Castelao pola sua dedicación a Galiza. Estos son uns poucos entre todos os que teñen.
Dende o ano 1971 ata 1990 a xestion pasa a mans da Deputacion Provincial da Coruña e a depender da Xunta. No 1991, coa formación do Instituto Galego das Artes Escenicas, o Ballet Galego Rey de Viana convertese nunha parte do organismo como unidade de producción de espectáculos coreográficos. Nesta etapa van de xira por España, viaxan duas veces a Nova Iork, fan unha xira por Sudamérica...
No ano 1995 cando morre Jose Manuel Rey de Viana a sua muller Victoria Canedo retoma o seu traballo, realizando obras fieles o estilo do seu marido.
Pero por desgracia, coa chegada o poder do BNG a Conselleria de Cultura da Xunta  no 2006 o ballet peligra, a directora pide audiencia e Anxela Bugallo ofrecese a ser asesora xunto a tres profesoras cos coñecementos suficientes para seguir a labor. Pero o goberno pecha o Ballet Galego Rey de Viana por non corresponder coa idea de danza do novo goberno. E o fin da mellor escola de danza de Galicia con mais de 50 anos de historia.
En maio do 2007; por peticion de Carlos Corton (un antigo membro da formacion), da sua esposa e do seu amigo Alfredo Erias ao conselleiro de cultura de Betanzos, Francisco Diaz; aprobase a construccion dunha sala para retomar o traballo do Ballet Galego Rey de Viana. 

Este home foi un facha de moito coidado asi que fixeron ben en eliminalo agora xa é máis imparcial.

Un dos meus fotógrafos favoritos.

Manuel Valcárcel Cabo (Monforte de Lemos, 1975) é un fotógrafo que viaxou medio mundo captando lugares impresionantes. Traballou tamén de operador de cámara para Antena 3 e realizador gráfico. E recibiu numerosos premios a nivel nacional.
Me encantan as suas fotos porque con elas faime sentir a liberdade natural en lugares como O Courel. Pero á vez saber que temos que preservar estos lugares e non destrozalos como estan facendo empresas por todo o mundo, xa que son moi importante para a biodiversidade e que o cambio climatico non se acrecente.

Neste video a parte do anterior o que vexo é que gustalle a vida nun pobo e critica que esta estase perdendo polas comodidades que ofrecen as cidades. Por eso só retrata ás persoas maiores porque son as unicas persoas que quedan nestos pobos alonxados.
A verdade é que cada vez que reproduzo este video, entranme unhas ganas impresionantes de comprarme unha casa ali e quedarme a vivir para sempre porque sen duda encantame. Poder ir pasear por esos bosques virxes, escalar os montes, pescar no río, pasar as noites frias de inverno durmindo ó lado do lume da lareira, escoitar o ouveo dos lobos nas noites de lúa chea, despertar pola maña con todo cuberto de neve... Un soño feito realidade sen dubida...!

Tamen fai curtametraxes coma esta chamada fame que vai sobre o que pasaria despois dunha bomba nuclear que asolase o mundo.

Tamén gústame o álbum de fotos que ten publicado na súa paxina web que se chama nómadas. Nel retrata a diferentes tipos de sociedades minoritarias, que viven alonxadas da civilización e que seguen a manter os seus costumes. Como son mongoles, bereberes, as xentes dos Andes, do Amazonas...
Faime reflexionar se isto da globalización e de vivir no primer mundo e tan bo coma nos pensamos. Estas persoas viven moito máis felices ca nos co pouco que teñen. Na miña opinión o mundo no que vivimos e as sociedades estanse indo a piques ninguén axuda a ninguén cada un mira polo seu e non pensa nos demais, pero sen embargo todos queren seguir as modas e en canto ven a alguén que é diferente ó resto discriminao. Polo que se debería mirar máis por preservar estas culturas que nos últimos anos estanse perdendo a un ritmo frenético, que o que creo que quere plasmar Manuel con este álbum.

Estou esperando a que saia o seu documental titulado Tempo, que anunciou cun Teaser que publicou hai un ano. Polo que parece trata sobre O Courel, as distintas estacions nel e tamén sobre a degradación do entorno natural. Deixo o Teaser, o e a páxina de Manuel Valcárcel  para que vexades as suas fotos impresionantes que sen duda recomendo.

                                               http://www.manuelvalcarcel.com/