O poder do pobo galego.

Chámome Pero son un pobre labrego, vivo xunto coa miña muller e os meus tres fillos nunha pequena casa que se encontra xunto o río Xubia. As terras que me dan de comer a min e á miña familia son do señor Nuno Freire de Andrade ó que chaman "o mao". Este ano foi o peor en colleitas e estamos mortos de fame, o meu fillo pequeno morreu hai un mes de fame. Na casa só comemos algunha troita que colle o meu fillo maior no río, algo de pan que queda e algún rato que hai pola casa. Estamos ameazados de morte polo señor Andrade porque non lle demos nada da colleita. Como nós está toda a zona, todos os veciños estan na mesma situación pero non podemos facer nada. Ademais por culpa dunha enfermidade á que chaman "a peste" están a morrer moitísima xente. O outro día chegou un rumor de que andan a levantarse polo sur a xente contra os nobres e que derrubaron xa varios castelos como fixera Roi Xordo hai uns anos. 

Por fin chegou o día tan esperado, tras dúas semanas de chegadas de noticias sobre os súas grandes vitorias,  Alonso Lanzós chegou a aldea xunto con uns 250 homes dicindo que se queriamos liberarnos do calvario que estabamos a vivir que nos unisemos a el e que colleramos as nosas ferramentas máis afiadas. Como non tiñamos nada que perder, xa que probablemente dese ano non íamos pasar sexa pola fame ou pola peste e que xa estabamos cansos do fillo de puta do señor de Andrade, así que miña muller colleu unha galleta e eu un fouciño. Deixamos o meu fillo maior ó cargo dos outros dous. Fomos rápidamente xunto o "exercito" e cando estivo toda a aldea preparada partimos. Polo camiño dinnos que teñen pensado ir ó castelo de Naraiho, que van a derrubalo por completo e que precisaria de toda a axuda posible pola nosa parte. Nós, aínda que temerosos porque esa fortaleza parecia inexpugnábel enriba daquel promontorio, tiñamos a certeza de que conseguiriamos o noso propósito e derrubariamos aquel castelo. Ao final chegamos a ser unhas 500 persoas entre os que se unían polo camiño e os dos pobos polos que íamos parando. Polo camiño cantabamos cancións que inventabamos sobre a marcha.

Cando chegamos ó castelo xa nos estaban esperando e o seu recibimento foi unha oleada de frechas que conseguimos evitar ocultandonos nas árbores, menos un home que preso do pánico quedou no sitio e ferironno no pecho, a cara que se lle quedou nunca a olvidarei do sufrimento que trasmitía. Entón aproveitamos que os vinte arqueiros estaban recargando para ir correndo cara o castelo. Pero para a nosa sorpresa eran demasiado rápidos e unha segunda oleada de frechas colleunos de improvisto en campo aberto coa mala sorte de que feriron a miña muller Isabel no pescozo xusto na gorxa. Eu corrín a socorrela e leveina a debaixo dun carballo. Como estaba afogandose quiteille a frecha, tonto de min. Entón empezou a desangrarse coma se dunha fonte se tratase, seguia afogandose polo que me despedin dela cun beso co que mentres llo daba recordei todo o que pasei xunto a ela, ao pouco morreu. A súa morte cheoume de valor e saín correndo cara o castelo que en poucos minutos os nosos conseguiran entran. Cando cheguei a dentro a imaxe era desoladora, o chan estaba cheo de sangue e corpos de ambos bandos. Parecía que íamos gañando a batalla así que uninme a eles e logrei matar a dous homes. O primeiro non me costou moito xa que estaba distraido matando a un pola espalda, corteille a cabeza dun fouciñazo e collinlle o mandobre. Co segundo tiven unha dura loita que debeu durar uns cinco ou dez minutos e que se non fora por Alonso nunca lograría superala, xa que axudoume abrindolle o peito de arriba a abaixo como se fose un porco. 

Á noitiña fixemonos coa fortificación tan temida ó principio e que derrubabamos pedra a pedra felices porque derrotaramos ó poder feudal. Ó terminar prendímoslle lume a todo o que quedaba do castelo ,que non era moito a verdade, e co que collimos da despensa fixemos unha pequena comilona entre os que quedabamos da irmandade e festexamolo por todo o alto.

Coa saída do sol cada un enterrou os seres vivos que morreran naquela batalla e diriximonos cara o castelo de Moeche onde se encontraba o señor de Andrade.

O noso músico máis internacional.

Carlos Núñez Muñoz (Vigo el 16 de julio de 1971) é un músico e compositor galego con gran fama mundial.Obteu un Premio Ondas, dúas candidaturas en solitario ós Grammy latinos e galardóns en todo o mundo. Foi nomeado Embaixador Europeo do Medio Ambiente e actuou en Roma ante dous millóns de persoas convocadas polo Papa.
Ós oito anos, Carlos decidiu aprender os segredos da música tradicional e da gaita e ós 12 foi invitado a tocar como solista coa Orquesta Sinfónica de Lorient unha composición do irlandés Shaun Davey. Pouco despois comezou a estudar flauta de pico no conservatorio de Madrid con calificacións de Matrícula de Honra e Premio Extraordinario Fin de Carreira.
En 1989 gravou por vez primeira cos Chieftains para a banda sonora d'A Illa do Tesouro. Dende aquela Carlos é o séptimo Chieftain e xunto a eles tén acadado un Grammy polo disco conxunto Santiago ou tén actuado con eles no Carnegie Hall de Nova York e no Royal Albert Hall de Londres a carón de artistas como Bob Dylan, The Who, Lou Reed, Spin Doctors, Bon Jovi, Alice Cooper...Cando en 1996 publicou A irmandade das estrelas, o seu primeiro álbum en solitario, Carlos Núñez xa era un artista recoñecido en todo o mundo. No disco colaboran máis de 50 músicos, entre eles The Chieftains, Ry Cooder,Luz Casal e Dulce Pontes.
En 1999 editouse Os amores libres, o seu segundo álbum que vendeu máis de 250.000 exemplares en España, un acontecemento extraordinario para a música galega con alcance internacional. Foi gravado en dez países diferentes durante dous anos, con el exploraba as conexións entre a música celta e o flamenco coa participación de artistas como Jackson Browne, Noa, Mike Scott (de The Waterboys), Teresa Salgueiro (de Madredeus), Cañizares, Sharon Shannon, Dan Ar Braz, músicos andalusís de Marruecos e xitanos de Rumanía…
Mayo longo, publicouse no 2000 e significou o acercamento a estructuras máis pop, que aumentou o seu recoñecemento popular. Fue tamén o descubrimento de Carlos como compositor, nunha canción en colaboración con Roger Hodgson (de Supertramp), outras foron con Sharon Shannon, Liam O’Flynn ou Ronnie Drew de The Dubliners.
En 2002 publicou unha antoloxía, Todos os Mundos, que incluía ademáis dunha selección da sua obra, gravacións que realizara para discos de outros artistas como The Chieftains, Andreas Vollenweider, Sharon Shannon ou Liam O’Flynn.Con 30 anos edita  Almas de Fisterra, un disco de irmandade entre as Finisterras, a nosa e a de Bretaña, que son moi similares nas súas terras, nos costumes e na música.Durante tres anos viviu en Bretaña seleccionou o mellor das músicas dese país. Mesmo fixo un libro da experiencia “Entre Fisterras” e un documental para France 3.Acompáñase neste disco dos mellores músicos de Bretaña, como Alan Stivell, Dan Ar Braz ou Gilles Servat; outros descoñecidos, como vellos músicos da Bretaña que conservan toda a esencia e a pureza da máis auténtica música celta.
2004 ve a primeira gran colaboración de Carlos co mundo do cine, e pola porta grande. Alejandro Amenábar pídelle unha canción do primeiro disco para a súa nova película Mar Adentro e isto remata na participación de Carlos en prácticamente toda a banda sonora da película, que ganaría un Oscar, así como 14 Premios Goya incluído o de música.

En xullo dese año, no Auditorio de Castrelos en Vigo, gravouse en directo un espectacular DVD e un CD, Carlos Núñez & Amigos ante 30 000 persoas, que chegou a DVD de ouro,  alí coñeceu a The Chieftains (que quedaron prendados daquel rapaz, xa daquela mestre da gaita).  Alí volve a reunirse cos seus vellos amigos The Chieftains, coa acordeonista irlandesa Sharon Shannon, co arxentino León Gieco, coa banda de gaiteiros The National Youth Pipe Band of Scotland…

Agora presenta un novo disco, Cinema do Mar, no que explora o mundo das bandas sonoras, desde Mar Adentro ata as varias bandas sonoras nas que tén participado últimamente, sobre todo en Xapón, pasando por versións celtas de grandes clásicos do cine. 

As miñas canciones favoritas del son a Muñeira de Freixido e Viva la Quinta Brigada. A primeira é unha versión da canción feita por Gumersindo Parapar que foi o avó dunhas compañeiras de clase de toda a vida e que me encanta porque me recorda á película da que é banda sonora A illa do tesouro. E a segunda tamén e unha versión dunha canción que cantaban os volutarios internacionais que axudaban ó goberno da República a combatir contra as Forzas Franquistas na Guerra Civil Española. 

Pintor galego na Casa Branca

Isidro Alvariño Martínez é un pintor autodidacta realista de San Miguel de Reinante (Lugo).
A súa pasión pola pintura comenza nas chuviosas de inverno no desván da casa onde vivía cos seus pais, sua irmá e a súa avoa materna, á que inmortaliza en moitas obras, pero a que máis fama tivo foi a titulada La muerte de mi abuela que pintou no 1979 con un realismo e sentimento que asombra.
Ós dezaseis anos tendo moi claro o que quere facer, marcha cara Madrid a estudar na Escola de Artes. Cando termina os seus estudos, viaxa a Francia fascinado polo impresionismo de Renoir, Monet e Degas, e alí permanece un tempo disfrutando do movemento. Entón retorna a Madrid e comenza a participar en concursos e exposicións de pintura, na primeira quedando en segunda posición, e logo participando nunha exposición colectiva en 1969 e outra individual en 1972. Pero no 1975 regresa a súa terra natal por morriña, onde a súa carreira comenza a consolidarse e convértese en profeta da súa terra. Ao ano seguinte, participa nunha exposición celebrada polo Bimilenario da fundación de Lugo. Nos anos seguintes fai diversas exposicións por Galiza.
No ano 1983 dende Washington, recibe o encargo da súa vida: pintar un retrato do entón presidente dos Estados Unidos Ronald Reagan. Cando termina a obra, viaxa a EEUU xunto con outras personalidades como son o Comisionado de Policía de Connecticut Alfonso Losada, e, o alcalde de Bridgeport, Leonard Paoletta. Son recibidos polo Presidente en funcións George Bush pai. Decide quedarse uns meses no país realizando unha exposición en Nova Iork que tivo críticas moi boas por parte do público.
No ano 1984 expón no Le Salon des Nations de París obras como Mi abuela e La deshumanización de la maternidad na que trata o maltrato e o abandono infantil.
Xa de volta a Deputación de Lugo encargalle un retrato de todos os seus presidentes dende 1936 ata a fecha. E en 1993 e elexido lugués do ano.
Nove anos despois, o Ilustre Colexio Oficial de Veterinarios de Lugo, encargalle tamen facer retratos de todolos presidentes.
Numerosas obras de Alvariño foron parar a EEUU, Venezuela, México ou Francia, e tamén a na Colección de cadros do concello de Madrid.

Alvariño combina o realismo psicolóxico co mundo dos matices e calidades das materias. Ao modo dos pintores de antes sabe cal é o seu oficio. Dende el parte a aventura o misterio do tema, a liña e a cor. Pode ser moi realista, pero á vez, tamén pode ser espiritista e parapsicólogo cando lle hurga a curiosidade por inquirir o que pode haber máis alá das apariencias e das realidades tangibles. Tamén atraelle o surrealismo e o psicoanalizable.

Esta obra é a miña favorita porque faime recordar as terras do concello de Barreiros de onde eu son. O cadro é de Santiago de Reinante que se encontra ao lado do meu pobo e tamén de Alvariño, San Miguel de Reinante. Polo que este cadro faime recordar as numerosas veces que pasei por alí para ir as excepcional praia de Arealonga ou para ir a Ribadeo. Sen dúbida é impresionante o realismo desta pintura.